ஹெலனின் குழந்தைப் பருவத்தில் பிஞ்சு மனதைப் பாதிக்கக்கூடிய மோசமான சம்பவம் நிகழ்ந்தது. முட்டி முட்டி ஒவ்வொன்றாகக் கற்கப் போராடியபோது விழுந்த கரும்புள்ளி அது. பெருத்த அவமானம் நிகழ்ந்ததாகக் கூனிக் குறுகினார். பலநாட்கள் சுருண்டு கிடந்தார் அந்தச் சம்பவத்தால்.
பேசக் கற்றவர் தன் எண்ண ஓட்டங்களை எழுத்தாக்கினார். ஆம், எழுத்தாளருக்கான எத்தனங்களைச் செய்தார். அந்தமுறை வழக்கத்தைவிட அதிகமான நாட்கள் பெர்ன் குவாரியில் தங்கினார்கள். புதிதாக வரும் தளிர்களின் அழகு பற்றி ஸல்லிவன் ஹெலனுக்கு விளக்கினார். அந்த வர்ணனை ஹெலனுக்கு ஒரு கதையை நினைவூட்டியது. உடனே அதைக் கதையாக எழுதிவிட்டார். சிந்தனைகள் தங்குதடையின்றி எழுத்துகள் சரளமாக வந்து விழுந்தன பிரைய்லியில். தன்னால் ஒரு கதை எழுத முடிந்தது என்பதில் ஹெலனுக்கு அவ்வளவு மகிழ்ச்சி.
உடனே ஸல்லிவனிடம் வாசித்துக் காட்டினார். ஆசிரியருக்கு இதைவிடப் பேரானந்தம் வேறேது? இடையிடையே குறுக்கிட்டுச் சொல்லின் உச்சரிப்பை மட்டும் திருத்தினார். இரவு உணவிற்காக அனைவரும் கூடியபோது ஹெலனின் கதை குடும்பத்திற்கு வாசித்துக்காட்டப்பட்டது. இவ்வளவு பிரமாதமாக ஹெலனால் எழுத முடியும் என்பதைக் கண்டு அனைவரும் பிரமித்தனர். இந்தக் கதையை ஏதாவது புத்தகத்தில் படித்திருக்கிறாயா என்று அப்போதே குடும்பம் குறுக்கு விசாரணை செய்தது. ஹெலன் ஞாபகம் இல்லாததால் இல்லை என்றார்.
இலையுதிர்கால இலைகள் என்பது கதையின் தலைப்பு. குடும்பம் அதை The Frost King (பனி உறையும் அரசன்) என்று பெயர் மாற்றி அனுப்பச் சொன்னார்கள். பெர்க்கின்ஸ் கல்வி நிலையத்தின் அனாக்னாஸிற்கு அனுப்பி வைத்தார் ஹெலன். தபால் பெட்டியில் சேர்த்ததும் வானத்தில் மிதப்பதாக உணர்ந்தார். எவ்வளவு கொடுமையான விலையை அந்த மகிழ்ச்சிக்குக் கொடுக்கப்போகிறார் எனத் தெரியாமல்.
அனாக்னாஸ் கதையைப் படித்து மகிழ்ந்தார். கல்வி நிலையத்தின் அறிக்கையில் அதை வெளியிட்டார். ஹெலன் மகிழ்ச்சியின் உச்சத்திற்குச் சென்றார். சில நாள்களில் அந்த உச்சியிலிருந்து தலைக்குப்புற விழப்போகிறார் எனத் தெரியாமல்.
சில நாள்களில் உண்மை வெளிவந்தது. மார்க்ரெட் டி.கான்பி எழுதிய The Frost Fairies என்ற கதையைப்போல் இருந்தது ஹெலன் கதை. ஹெலன் பிறப்பதற்கு முன்பே வெளியாகி இருந்த Birdie and His Friends என்ற புத்தகத்தில் அந்தக் கதையும் இடம் பெற்றிருந்தது.
எதை வாசித்தாலும் எழுதியது யார் என்பது நினைவில் இருக்காது. தனது யோசனை எது? புத்தகங்களில் வாசித்த கருத்து எது என்ற எல்லைக்கோட்டை ஹெலனால் வரையறுக்க முடியாது. ஹெலனுக்குள் பதிந்திருக்கும் அத்தனையும் பிறரின் கண்கள், காதுகள், வாய் மூலமாக அவரை அடைந்தவை. இந்நிலையில்தான் அந்தக்கதையை எழுதினார்.
பிரச்சினையானதால் கான்பியின் கதையை ஸல்லிவன் ஹெலனுக்குப் படித்துக்காட்டினார். ஹெலன் தன்னைத் தனக்கு உணர்த்த மிகவும் சிரமப்பட்டார். அப்பட்டமான காப்பி என்று புரிந்ததும் வேதனையில் துடித்தார். அவரை வாட்டி வதைத்த அந்த அவமானம் வேறு எந்தக் குழந்தைக்கும் நேர்ந்திருக்க வேண்டாம். அவர் மீது அவரே சேற்றை வாரி இறைத்துக்கொண்டார். தன்னை உயிருக்குயிராய் நேசித்தவர்களை வெறுக்கும்படி வைத்துவிட்டார். அவர் மரியாதை செலுத்திக் கதையை அனுப்பிவைத்த அனாக்னாஸிற்குக் கலங்கத்தை ஏற்படுத்திவிட்டார். (இதையெல்லாம் பின்னர் அவரே எழுதினார்)
இது எப்படி நடந்திருக்கும் என யோசித்து யோசித்து மூளை களைப்படைந்தது. இந்த விவகாரம் எவ்வளவு தீவிரமாகப் பேசப்பட்டாலும் அனாக்னாஸ் ஹெலனை நம்பினார். ஹெலன் மீது அதீத அன்பு கொண்டிருந்தார். சில நாட்களில் அந்த இருள் அவரை விட்டு விலகியது.
அனாக்னாஸ்ஸை மகிழ்ச்சியாக வைப்பதற்காகத் தன் கவலையை வெளிக்காட்டாமல் இருந்தார். வாஷிங்டனில் ஹெலனுக்குப் பிறந்தநாள் கொண்டாட்ட ஏற்பாடுகள் நடந்தன. பார்வையற்ற சிறுமிகள் நடிக்கும் நாடகத்தில் ஹெலன் செரஸ் என்ற வேடத்தில் நடித்தார். அடுக்கு மடிப்பு கொண்ட கவுன், தலையை அலங்கரித்த இலைகள், காலடியில் இருந்த தானியங்கள், கையிலிருந்த பழங்கள் எனத் தேவதையாக மேடையில் தோன்றினார் ஹெலன். நாடகத்தின் பரவசத்திற்கிடையேயும் அந்தப் பாரம் அவரை அழுத்திக்கொண்டிருந்தது.
ஏனெனில் முதல்நாள் அந்தப் பிரச்சினைக்கு மீண்டும் உயிர் வந்தது. யார் என்ன நினைத்தாலும் அனாக்னாஸ் ஹெலனை நம்பினார். ஆனால் பெர்க்கின்ஸ் பள்ளி ஆசிரியர் ஒருவர் ஹெலனிடம் கதை பற்றி கேள்வி கேட்டார். ஜாக் ஃபிராஸ்ட் பற்றியும் அவருடைய படைப்புகள் பற்றியும் ஸல்லிவன் தன்னிடம் பேசியிருப்பதாகச் சொல்லிவிட்டார். ஆசிரியர் இதை அனாக்னாஸிடம் சொல்லிவிட்டார்.
தான் அன்பு பொழிந்த ஒரு பெண் தன்னை ஏமாற்றிவிட்டதாக வருந்தினார். மாற்றுத்திறன் குழந்தையின் நியாயத்தைக் கேட்க அவர் தயாராக இல்லை. இன்னொருவருடைய கதையை ஹெலனும் ஸல்லிவனும் வேண்டுமென்றே திருடிப் பாராட்டு பெறுவதற்காகத் தன்னை நம்பவைத்துவிட்டார்கள் என்று நினைத்தார்.
அந்தக் கல்வி நிலையத்தின் விசாரணைக் குழுவின் முன் ஹெலன் நிறுத்தப்பட்டார். ஸல்லிவனை வெளியே போகச் சொல்லிவிட்டார்கள். கேள்வி, குறுக்குக் கேள்வி என விசாரணையின் போக்கு தீவிரமாக இருந்தது. The Frost Fairies என்ற கதை ஹெலனுக்கு வாசித்துக்காட்டப்பட்டதாக ஒப்புக்கொள்ளும் வகையில் விசாரணை நடத்தினர். ஹெலனின் மனதில் தோன்றிய எல்லாவற்றையும் எழுத்தில் பதிலாகத் தரமுடியவில்லை. அந்த அளவிற்கு இதயம் படபடப்பாக இருந்தது. தவறு நிகழ்ந்ததால் எதையும் பேசமுடியவில்லை. கடைசியாக நீதிபதிகள் அறையைவிட்டு வெளியேற அனுமதித்தனர்.
அதிர்ச்சியில் உறைந்திருந்த ஹெலன், ஆசிரியரின் அன்பான அரவணைப்பை உணரவில்லை. தைரியமான பெண் என்ற நண்பர்களின் பாராட்டு மொழி ஹெலனுக்கு ஏறவில்லை. அன்று இரவு படுக்கையில் விழுந்து கண்ணீர்விட்டு அழுதார். அன்று அவர் அழுததைப்போல் எப்போதும் அழுததில்லை. உணர்ச்சியற்ற உடலாகப் படுத்திருந்தார். விடிவதற்குள் மரணம் நிகழ்ந்துவிடவேண்டும் என நினைத்தார். அந்த எண்ணம் சற்று ஆறுதலையும் கொடுத்தது.
இன்னும் சற்று வளர்ந்தபிறகு இப்படி நிகழ்ந்திருந்தால் இன்னும் நொறுங்கிப்போயிருப்பார். அது திட்டமிட்ட ஏமாற்றமாகியிருக்கும். குழந்தை என்பதற்காக இந்த அளவு விசாரணையோடு நிறுத்திக்கொண்டார்கள். இந்தத் துயர நாள்களின் வேதனை மீண்டும் படராமல் காலத்தேவன் மறதி தேவதையை அனுப்பி ஹெலனைப் பாதுகாத்தார்.
இப்பிரச்னையில் ஸல்லிவனும் சேர்ந்து உருட்டப்பட்டார். The Frost Fairies கதை பற்றியோ அது எந்தப் புத்தகத்தில் இடம்பெற்றது என்பதைப் பற்றியோ ஸல்லிவனுக்குத் தெரியாது. எனவே அலெக்ஸாண்டர் கிரகாம்பெல் உதவியோடு புலனாய்வு செய்து விடைகண்டுபிடித்தார். ஸோஃபியா ஹாப்கின்ஸிடம் கான்பி எழுதிய Bridie and His Friends புத்தகம் இருந்திருக்கிறது. அந்த வருடத்தின் கோடைக் காலத்தை அவருடன்தான் ஹெலன் கழித்துள்ளார். ஏனெனில் ஸல்லிவன் அப்போது விடுமுறைக்குச் சென்றுவிட்டார். ஸோஃபியா பலதரப்பட்ட புத்தகங்களை வாசித்துக்காட்டி ஹெலனைக் குஷிப்படுத்தியுள்ளார். அதில் The Frost Fairies கதையும் வாசிக்கப்பட்டிருக்கலாம். ஆக எப்படியோ அந்தக் கதையைக் கேட்டிருக்கிறார் ஹெலன்.
ஹெலனின் தந்தை குழந்தையில் கதை சொல்லும்போதே ஹெலன் அதைத் திருப்பி எழுதிக்காட்டித்தான் அந்தக் கதைகளை உள்வாங்குவார். வேறு எதையும் செய்ய முடியாத குழந்தை. வார்த்தைகளைத் தெரிந்துகொள்கிற மகிழ்ச்சியைத் தவிரக் கதையில் வேறு எதையும் கண்டடைந்துவிடவில்லை. அந்தக் கதை படித்துக்காட்டப்பட்டச் சந்தர்ப்பம் ஹெலனின் நினைவிற்கு வரவில்லை. விடுமுறைக்குச் சென்றிருந்த ஸல்லிவன் திரும்பி வந்ததும் ஹெலன் தான் புதிதாகக் கற்றுக்கொண்ட வார்த்தைகளை ஆர்வமாகத் தெரிவித்தார். ஸல்லிவனும் அவர் பங்கிற்கு Little Lord Fauntleory கதையை வாசித்துக் காட்டினார். இதைத் தவிர ஹெலன் நினைவில் எதுவும் இல்லை.
ஆனால் அந்தக் கதையின் மொழிநடை நினைவில் அப்பிக்கொண்டது. இன்னொருவருடைய கதை என்ற சிந்தனை இல்லாமல் மனதிலிருந்ததை இறக்கி வைத்திருக்கிறார். வேதனையான அந்தக் காலத்தில் அன்பையும் ஆதரவையும் பலரும் ஏந்திவந்தார்கள். உயிராக அன்பு வைத்த அனாக்னாஸ் என்ற ஒரு சொந்தத்தைத் தவிர மற்ற யாரும் விலகவில்லை.
மூலக் கதையின் சொந்தக்காரர் கான்பியே இதற்குக் கோபப்படவில்லை. ஒருநாள் உன் மூளையிலிருந்து உதிக்கும் சொந்தக் கதையை எழுதுவாய். அது பலருக்கும் ஆறுதலாக இருக்கும் என்றார். ஆனால் அதன்பிறகு ஹெலன் சந்தோஷத்திற்காகவும் பொழுதுபோக்கிற்காகவும் வார்த்தைகளோடு விளையாடத் தயங்கினார்.
இந்த நிகழ்விற்குப் பிறகு எதை எழுதினாலும் அது தன்னுடைய சொந்த படைப்பு இல்லையோ என்ற பயம் அவரை வதைத்தது. ஒரு கடிதம் எழுதினாலும் இந்தப் பீதி பீடித்து ஆட்டியது. அம்மாவிற்கு எழுதினால்கூட அதே உணர்வில் சிக்குவார். அந்த வாக்கியங்களை மறுபடி மறுபடி சொல்லிப் பார்ப்பார். இதை எந்தப் புத்தகத்திலும் வாசிக்கவில்லை என்று உறுதிப்படுத்திக்கொண்ட பிறகே அஞ்சல் செய்வார்.
தான் எழுதிய பழைய கடிதங்களைப் படித்துப்பார்த்தார் ஹெலன். The Frost Fairies கதையின் கருத்துக்கள் இடம்பெற்றிருந்தன. அனாக்னாஸிற்கு எழுதிய கடிதத்திலும் அதை வெளிப்படுத்தி இருக்கிறார். அந்த அளவிற்கு அக்கதையை உள்வாங்கிவிட்டார்.
தனக்குச் சந்தோஷம் தருவதை எல்லாம் திரட்டி வைத்துக்கொள்வார். பிறகு அதைக் கடிதங்களில் வெளிப்படுத்தும் பழக்கத்தை ஆரம்பக் காலத்திலிருந்தே கடைப்பிடித்திருக்கிறார்.
கிரேக்கம், இத்தாலி போன்ற பழமையான நகரங்களைப் பற்றி ஒரு கட்டுரை எழுதினார். புகழ்ந்து போற்றும் வர்ணனைகளையும் சேர்த்தார். பழமையான விஷயங்களில் ஆர்வம் கொண்டிருந்தவர் அனாக்னாஸ். அந்தக் கட்டுரை பற்றியும் அனாக்னாஸ் அப்போது புகழ்ந்து தள்ளினார். குறைபாடுள்ள குழந்தையால் எப்படி இப்படி முடியும் என்று.
ஹெலனின் கட்டுரைகள் மனதின் பயிற்சியால் வெளிப்பட்டவை. படிக்கும் கருத்துகளை மனதில் திரட்டி வைத்துக்கொண்டு அப்படியே வெளிப்படுத்துவது இயல்புதானே? அதுவும் சிறுவயதில்? அதுவும் சிறப்புத்திறன் உள்ள குழந்தைக்குப் புத்தகத்தில் உள்ள கருத்துகள் வரி மாறாமல் மனதில் தங்கிவிடும்.
சாதாரணக் குழந்தைகள் எல்லாவற்றையும் பார்ப்பதால் கவனச்சிதறல் இருக்கும். ஆனால் வாசிப்பின் மூலம் தெரிந்துகொள்வதுதான் ஹெலனின் உலகம். எந்தச் சிதறலும் இல்லாமல் படிப்பதை எழுதுவார். அதன் மூலம் தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொள்ள நினைத்தார். அள்ள அள்ளக் குறையாமல் வார்த்தைகள் கிடைத்தன. ஹெலன் துணி தைக்கக் கற்றுக்கொண்டபோது எந்தத் துணியை எங்கு சேர்ப்பது எனத் தெரியாமல் சம்பந்தமில்லாமல் சேர்த்துவைத்துத் தைப்பார். எழுத்தையும் அந்த விதத்தில்தான் வெளிப்படுத்தியதாகத் தானே எழுதினார்.
அதில் ஏதாவது ஒரு துண்டு வெல்வெட்டுபோல் ஜொலிக்கும் அல்லவா? அப்படித்தான் அவர் எழுத்தும். பக்குவமற்ற கருத்தாக இருந்தாலும் தேர்ந்த வார்த்தைகளால் வெளிப்படுத்தத் தெரியாது. ஆனால் ஏதாவது ஓர் இடத்தில் பொருத்தமாக இருக்கும். பெரும்பாலும் பொருத்தமான வார்த்தைகள் விழாது. வார்த்தை கிடைத்தால் வாக்கியக் கட்டமைப்பு இருக்காது. மற்றவர்கள் முயற்சியால்தான் வெற்றிபெற்றார்கள் என்பதால் தானும் அந்த முயற்சியைக் கைவிடாமல் செய்துபார்த்தார்.
ஸ்வன்சன் என்பவர், ‘அசலாகவே பிறந்தாலொழிய அசலாக இருப்பதற்கு வழியில்லை. உனக்கெனத் தனித்த நடை வரும்’ என்று தேற்றினார். இந்தத் துயரால் கிடைத்த ஒரே நன்மை படைப்பை உருவாக்குவதில் உள்ள சிக்கல்களை ஹெலன் புரிந்துகொண்டார். ஒரே சோகம் அனாக்னாஸை இழந்தது. அந்த நடுவர் மன்றத்தில் அன்று ஹெலனுக்கு ஆதரவாகத்தான் வாக்களித்துள்ளார். ஏனெனில் மடியில் வைத்து விளையாடி குழந்தைக்கு உற்சாகம் மட்டுமே ஊட்டியவர் அவர்.
ஸல்லிவனின் சளைக்காத ஊக்கம் மட்டும் இல்லாமல் போயிருந்தால் ஹெலனால் தேறியிருக்க முடியாது. எழுதுவதையும் கைவிட்டிருப்பார்.
(தொடரும்)
____________
படம்: அனாக்னாஸ், ஹெலன்
