இந்தியாவில் ஜனநாயக அரசியல் காட்சிகள் குறித்த ஆய்வுகள் 1960கள் தொடங்கி எழுதப்பட்டு வருகிறது. தேசியக் கட்சியான காங்கிரஸ் தொடங்கி பிராந்தியக் கட்சிகளின் தோற்றம், வளர்ச்சி, இயங்கியல் ஆகியவற்றை எழுதுவது என்பது தொடர்ச்சியாக நடந்துவரும் ஒன்றே.
அந்த வகையில் திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தின் அரசியலை மார்கரெட் பார்னெட் (The Politics of Cultural Nationalism in South India), நரேந்திர சுப்ரமணியன் (Ethnicity and Populist Mobilization: Political Parties, Citizens and Democracy in South India) இருவரும் கோட்பாட்டு ரீதியில் ஆராய்ந்துள்ளனர். ஆனால் இந்த இரண்டு கோட்பாடாக்கங்களும் நிறைய சிக்கல்களையும் போதாமைகளையும் கொண்டுள்ள காரணத்தால், திமுகவின் ஆரம்பகால அரசியலை மீண்டும் கோட்பாடாக்குவது அவசியமாகிறது. அத்தேவையைச் சமீபத்தில் வெளியான Rule of the Commoner எனும் நூல் பூர்த்திசெய்கிறது.
இந்த நூல் Ideation, Imagination, Mobilization என மூன்று பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. முதல் பகுதி திமுகவின் அடிப்படைத் தத்துவத்தையும் அது தொடங்கப்பட்டதற்கான வரலாற்றுக் காரணங்களையும் முன்வைக்கிறது. இரண்டாவது பகுதி இந்த மக்கள்மய அரசியல் எப்படிச் சாத்தியப்பட்டது என்பதையும் அது எந்தெந்த வகையில் கற்பனை செய்யப்பட்டு மக்களிடம் முன்வைக்கப்பட்டது என்பதையும் விளக்குகிறது. மூன்றாவது பகுதி, அத்தகைய இலட்சியத்தை வென்றெடுப்பதற்கான அணிதிரட்டல் எப்படிச் சாத்தியமானது என்பதையும் திமுக 1967இல் ஆட்சியைப் பிடித்ததற்கான காரணங்களையும் விளக்குகிறது.
இது தவிர்த்து திராவிட இயக்க அரசியலைப் படிப்பவருக்கு சிலிர்ப்பை ஏற்படுத்தும் வகையில் ஒரு முடிவுரையும் நூலில் இடம் பெற்றுள்ளது. திமுகவின் 1949 -1967 வரையிலான அரசியலைப் புரிந்துகொள்ள இந்நூல் இன்றியமையாத ஒன்றாகும்.
இதுவரை திமுகவின் மீதும் திராவிட இயக்கத்தின் மீதும் சுமத்தப்பட்ட அல்லது திணிக்கப்பட்ட எதிர்மறை முன்முடிவுகளான – அடையாள அரசியல், தமிழ்த் தேசியம் (கலாசார தேசியம்), இனவாதம், மொழிவெறி, வகுப்பு துவேஷம் ஆகியவற்றை எல்லாம் இந்நூல் மறுஆய்வுக்கு உட்படுத்துகிறது. இதுவரை மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆய்வுகள் எல்லாம் தவறிவிட்ட அல்லது பெரிதாகக் கண்டுகொள்ளாத தரவுகளை இந்நூல் ஆய்வுக்கு எடுத்துக்கொண்டு முன்னிலைப்படுத்துகிறது.
குறிப்பாக அண்ணாவின் ஆரிய மாயை, பணத்தோட்டம், நீதி தேவன் மயக்கம், சந்திரமோகன், தீ பரவட்டும் போன்றவை அந்தக் காலகட்டத்தின் அரசியலை வெளிப்படுத்தும் கோட்பாட்டுப் படைப்புகளாக எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது. குறிப்பிடத் தகுந்த கள ஆய்வுகளும் இந்நூலுக்கு வலு சேர்த்துள்ளது.
கிராம்சி, எர்னஸ்டே லெக்லாவ் (Ernesto Laclau), ஷாந்தல் மொஃப் (Chantal Mouffe), பார்த்தா சாட்டர்ஜி ஆகியோரின் இடது பாப்புலிசம் குறித்த கருத்துகள் இந்நூலின் அநேக இடங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
திமுக தொடங்கப்பட்டதில் இருந்தே இரண்டு விஷயங்களில் அது மிகத் தெளிவாகச் செயல்பட்டது. ஒன்று சாமானிய மக்களை அணி திரட்டுவது, மற்றொன்று அவர்களை அரசியல்மயப்படுத்துவது. சாமானிய மக்களை அரசியல்படுத்தி அவர்களை ஆட்சிக்கட்டிலை நோக்கி நகர்த்தியது திமுகவால் மட்டுமே சாத்தியமானது. ராஸ் பெர்னெட் தனது புத்தகத்தில் சொல்வதைப் போல், வேறெந்த மாநிலத்திலும் நடக்காத வகையில் ஒவ்வொரு பொதுத் தேர்தலிலும் பதிவாகும் வாக்கு சதவிகிதம் தமிழ்நாட்டில் தேர்தலுக்குத் தேர்தல் மிக அதிகமாக இருந்தது. இதற்குக் காரணம் சாமானிய மக்களின் துரிதமான அரசியல்மயமாக்கல் (Rapid Politicization of Commoners) என்று சொல்லலாம்.
திராவிடர் கழகத்தில் இருந்து பிரிந்த திமுக அதுவரை இருந்த இன அடையாளமான ‘திராவிடர்’ என்பதைத் தவிர்த்து ‘திராவிட’ என்ற நிலவியல் சொல்லாடலைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கியது. அது தென்னிந்தியப் பகுதியை உள்ளடக்கிய ஒரு குடியரசை (திராவிட நாடு) தனது லட்சியமாகச் சிந்தித்திருந்தது. வெகுமக்களைக் கட்டமைக்க அது தமிழ் / தமிழர் என்ற அடையாளத்தை வெற்றுக் குறிப்பானாகப் (Empty Signifier) பயன்படுத்திக்கொண்டது. அதன் உள் அர்த்தமாக பார்ப்பனரல்லாதாரின் சாதி எதிர்ப்பு அரசியல் இருந்தது. திராவிட – தமிழர் என்ற நவீன சாதியெதிர்ப்பு அடையாளங்களைச் சாமானியர்களின் அடையாளமாக முன்னிறுத்தியது.
இந்த வெகுஜன மக்கள் அரசியல் ஒரு குறிப்பிட்ட மக்கள் குழுவை எதிராக நிறுத்தாமல் பார்ப்பனீயம் – இந்தித் திணிப்பு – வட இந்திய ஆதிக்கம் போன்ற மேட்டுக்குடி ஆதிக்கக் கருத்தாக்கங்களை எதிராக நிறுத்தியது. இதன்மூலம் பரந்துபட்ட மக்கள் திரளின் அபிலாசைகளை அது முன்னிலைப்படுத்தியது. திராவிட நாடு அதன் லட்சியமாகவும், சாதி – மத – பார்ப்பனிய – இந்தி எதிர்ப்பு அதன் அரசியலாகவும், தமிழர் அடையாளம் என்பது வெற்றுக் குறியீடாகவும் திகழ்ந்தது.
இவை எல்லாம் திமுகவால் மட்டுமே நிகழ்த்தப்பட்டுவிடவில்லை. அதற்கு முந்தைய அரசியல் நடவடிக்கைகளும் காரணமாக இருந்தது என்பதையும் நூல் ஆசிரியர்கள் தெளிவுபடுத்தியுள்ளார்கள்.
கம்யூனிஸ்டுகளின் வர்க்கப்பார்வை இங்குள்ள ஏற்றத்தாழ்வுகளைப் பொருட்படுத்தாமல் போன காரணத்தால், அவர்கள் இங்கு நடந்த அரசியலில் இருந்து அந்நியப்பட்டுப் போனதையும் நூலின் ஒரு பகுதி பதிவு செய்கிறது.
சாமானிய மக்களை அரசியல்படுத்திக் கட்டமைக்க அவர்களுக்குப் புரிந்த கலை வடிவங்களைப் பயன்படுத்துவதும் அவர்களால் நுகர முடிந்த பொழுதுபோக்கு வெளியைப் பயன்படுத்துவதும் அவசியமாகும். நாடகங்கள் மூலமும் சினிமா மூலமும் திமுக இதைச் செய்தது. ஒரு பெரும் லட்சியத்தை அடைவதற்கான கற்பனையை (Imagination) இத்தகைய திராவிட இயக்க நாடகங்களும் சினிமாக்களும் வெளிப்படுத்தின. மேலும் திமுக தலைவர்களின் நாடக மற்றும் சினிமாத் துறைச் செயல்பாடுகள் எல்லாம் கட்சிக்கு நிதி திரட்டும் ஆதாரங்களாகவும் பயன்பட்டது.
இன்றைக்கு இந்துத்துவா தனது மதவாத அரசியலுக்குப் பயன்படுத்தும் ராமன், விநாயகன் போன்ற கடவுள்களைத்தான் திராவிட இயக்கம் தொடக்ககாலத்தில் தீவிரமாக எதிர்த்தது. வைணவ இலக்கியங்களை மட்டுமல்லாமல் சைவ சமய இலக்கியங்களையும் திராவிட இயக்கம் தீவிரமாக எதிர்த்தது. அந்த எதிர்ப்பு பொதுவெளியில் ரா.பி சேதுப்பிள்ளை, சோமசுந்தர பாரதியார் போன்ற தமிழ் பண்டிதர்களுடன் ஜனநாயகப்பூர்வ விவாதமாக வெளிப்பட்டது. தமிழ்மொழியை நவீனமாக்கவும் அதிலிருக்கும் மதப் பிற்போக்குத்தனங்களை விமர்சிக்கவும் ஒரு நாளும் தயங்கியதே இல்லை. இதுபோன்ற மூடநம்பிக்கை எதிர்ப்புப் பிரசாரங்களை கலைத்துறை மூலம் முன்னெடுத்தது திராவிட இயக்கம்.
அதுபோலவே இங்கிருக்கும் சாமானிய பார்ப்பனரல்லாத திராவிடத் தமிழர்களின் இலக்கியங்களை வரலாற்று எதிர் கதையாடல்கள் மூலம் நிறுவ முயன்றது. குத்தூசி குருசாமி எழுதிய ‘இரணியன்’ நாடகமாக இருக்கட்டும், அண்ணா எழுதிய ‘நீதி தேவன் மயக்க’மாக இருக்கட்டும், அல்லது ராஜாஜி கல்கி இதழில் எழுதிய ராமாயணத்துக்கு எதிராக முரசொலியில் கலைஞர் மு.கஜி என்ற புனைபெயரில் ஆற்றிய எதிர்வினையாக இருக்கட்டும். மணிக்கொடியில் வெளிவந்த புதுமைப்பித்தனின் ‘பொன்னகரம்’ சிறுகதைக்கு எதிர்வினையாக குடிஅரசு இதழில் சீலன் எழுதிய ‘அக்ரஹாரம்’ கதையாக இருக்கட்டும். இப்படித் தொடர்ந்து எதிர்கதையாடல்களை திமுகவும் திராவிட இயக்கமும் முன்வைத்துக்கொண்டே இருந்தது. பிற்காலத்தில் எடுக்கப்பட்ட திராவிட இயக்க சினிமாக்களிலும் இது பிரதிபலித்தது. மக்களை அரசியல்படுத்துவதன் மூலமாக தான் கட்டமைக்க விரும்பிய சமூகத்தை நாடகம் மற்றும் சினிமாவின் மூலம் கற்பனை செய்து கொண்டது திமுக.
நூலின் முக்கியமான பகுதி மூன்றாவது பகுதியான கிராஸ்ரூட். சாமானிய மக்களை அரசியலின் ஒரு அங்கமாக்குவது எளிதான காரியமல்ல, அதற்குத் தீவிர உழைப்பும் பிரசாரமும் போராட்டங்களும் தேவைப்பட்டன. அதைச் செயல்படுத்துவதில் ஏற்பட்ட நெருக்கடிகளும் ஏராளம். காங்கிரஸ் கட்சிக்கு இருந்த பணபலமும் செல்வாக்கும் திமுகவிடம் அன்றைக்கு இருக்கவில்லை, அவர்களிடம் இருந்ததெல்லாம் ஆற்றல் மிகுந்த இளைஞர்களும் திராவிடநாடு என்ற குடியரசின் லட்சியமும்தான்.
கிளைக் கழகம், ஒன்றியக் கழகம், மாவட்டக் கழகம் , பொதுக்குழு என கீழிருந்து மேல் எழுப்பப்பட்ட கட்சிக் கட்டமைப்பு, சுயமான திட்டமிடலை மேற்கொள்ள ஏதுவாக அமைந்தது. இப்படி இருந்த கட்சியின் ஜனநாயகமான கட்டமைப்பு கட்சியின் வளர்ச்சிக்கு எப்படித் துணை நின்றது என்பது தனி ஆய்வைக் கேட்கும் அம்சமாகும்.
நூலில் மிகவும் உணர்ப்பூர்வமான கேஸ் ஸ்டடி ஒன்றும் இடம்பெற்றுள்ளது கட்சியின் அடிமட்டத் தொண்டர்கள் எப்படி நடத்தப்பட்டார்கள் என்பதை தண்டபாணி (எ) பன்னன் மற்றும் நாராயண் சிங் (எ) உடுமலை நாராயணன் ஆகியோருக்கிடையிலான உறவின் மூலம் புரிந்துகொள்ளலாம்.
மக்களைத் திரட்ட தொடர் போராட்டங்களை முன்னெடுப்பது என்பது திமுகவின் உத்திகளில் ஒன்று. அனைத்தும் நியாயமான போராட்டங்களாக இருந்தன. திமுகவின் ஐம்பெரும் தலைவர்களைத் தாண்டி கலைஞர் போன்ற ஒரு தலைவர் கட்சியில் செல்வாக்குப் பெற இதுபோன்ற தொடர் போராட்டங்கள் முக்கியக் காரணமாக இருந்தன. இப்படிப்பட்ட போராட்டங்கள் ஒரு தனி இயலில் விளக்கப்பட்டுள்ளது.
கீழப்பழுவூர் சின்னசாமி உயிர்நீத்து தொடங்கிவைத்த, 1965 இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டம் குறித்தும் அதை காங்கிரஸ் அரசு கையாண்ட விதம் பற்றியும் திமுக அணுகிய போக்கைப் பற்றியும் ஒரு தனி இயலில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. கூடலூர் மற்றும் பொள்ளாச்சியில் நடைபெற்ற இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டம் பற்றிய கள ஆய்வுச் செய்திகள் காங்கிரஸ் அரசு செய்த அரச வன்முறைகளை வெளிச்சமிட்டுக் காட்டுகிறது.
இந்தியக் குடியரசும் திமுகவும் 1949ல்தான் உருவாகிறது. திராவிடநாடு என்ற தனி குடியரசின் கனவுகளுடன் திமுக தனது அரசியல் பயணத்தைத் தொடங்குகிறது. பின்னர் 1963இல் பிரிவினைத் தடைச் சட்டத்தின் விளைவாக திராவிடநாடு கோரிக்கையைக் கைவிடும் நிலை ஏற்படுகிறது. அதன் பின் திராவிடநாடு என்ற லட்சியம் மாநில சுயாட்சி என்ற வகையில் மாற்றம் பெறுகிறது. அதன் வெளித்தோற்றம் மாறி இருந்தாலும் உள்ளர்த்தத்தில் எவ்வித மாற்றமும் இருக்கவில்லை. திமுக அமைத்த தேர்தல் கூட்டணிகள் சுவாரஸ்யமானவை. திமுகவின் முதல் நான்கு பொதுத் தேர்தல் குறித்த செய்திகள் தனி இயலாக இடம் பெற்றுள்ளது.
பெர்னெட், நரேந்திர சுப்ரமணியன் ஆகியோரது ஆய்வுகளில் உள்ள போதாமைகளைச் சுட்டிக்காட்டி நூலின் முடிவுரை நீள்கிறது. ஜனநாயகத்தின் அங்கமாக மக்களை உணர வைப்பதற்குச் சமூகத்தை அரசியல் மயப்படுத்துவது இன்றியமையாத ஒன்றாகும். திமுகவின் அரசியல் அதைத்தான் நிகழ்த்திக் காட்டியது.
எல்லாவற்றையும் விட தமிழ்நாட்டில் பிறந்து இங்கு நடந்த அரசியலை ஆய்வு செய்து அதை கோட்பாடாக்கம் செய்வதே ஆக்கபூர்வமான செயல்பாடாகப் பார்க்கிறேன். எம்.எஸ்.எஸ். பாண்டியனின் நூலும் (Brahmin and Non-Brahmin: Genealogies of the Tamil Political Present) கலையசரன், விஜயபாஸ்கர் இருவரும் எழுதிய நூலும் (The Dravidian Model: Interpreting the Political Economy of Tamil Nadu) Rule of the Commoner நூலும் நமக்கு மிக நெருக்கமாக இருப்பதற்குக் காரணம் இந்த அம்சம்தான்.
இதுபோல் திமுகவின் 1967க்கு பிறகான அரசியலும் விரிவாகவும் கோட்பாட்டு ரீதியிலும் ஆய்வு செய்யப்படவேண்டும் என்பது என் போன்ற சாமானிய வாசகர்களின் ஆசையும் எதிர்பார்ப்பும். தமிழ்நாட்டு அரசியல்மீது ஆர்வமுள்ள அனைவரும் அவசியம் வாசிக்கவேண்டிய புத்தகம் இது.
Rule of the Commoner : DMK and Formations of the Political in Tamil Nadu, 1949-1967
Rajan Kurai Krishnan, Ravindran Sriramachandran, and VMS Subagunarajan
Cambridge University Press
தெளிவான புரிதலோடு அணுகியிருக்கிறீர்கள். ஒப்பாய்வு கண்ணோட்டத்தில் தொடங்கி, இருப்பன விரித்து நல்ல மொழிநடையில் அறிமுகம் செய்திருக்கிறீர்கள். வாழ்த்துக்கள் கௌதம் அண்ணா.