ப்ளை மவுத்திற்குக் கடலில் பயணம் செய்தது, பிரவுஸ்டர் கடற்கரையில் விளையாடியது போன்ற கடல் அனுபவங்கள் ஹெலனுக்கு வாய்த்துவிட்டது. ஆனால் கடல் பற்றி ஹெலனுக்கு முதன்முதலாக ஏற்பட்ட அனுபவம் அலாதியானது.
ஹெலன் வசிக்கும் ஊர் கடற்கரையிலிருந்து வெகுதொலைவில் உள்ளது. எனவே கடலைப் பற்றி அவருக்குத் தெரியாது. ஆனால் ஸல்லிவன் அதன் உயிர்வாழ் இனங்கள் பற்றி பாடம் எடுத்திருக்கிறார். Our World என்ற கடலைப் பற்றி விவரிக்கும் புத்தகத்தை ஹெலன் படித்திருந்தார். அதனால் கடலைத் தொட்டுப் பார்க்க வேண்டும், அதன் கம்பீரக் கர்ஜனையை உணர வேண்டும் போன்ற ஏக்கங்களை வளர்த்துக்கொண்டார். உவர்ப்பான கடல் காற்றை ஹெலன் சுவாசித்ததில்லை. அவருடைய கனவு நிறைவேறும் காலம் வந்தது. கோடை விடுமுறைக்காக பெர்க்கின்ஸ் கல்வி நிலையத்தை மூடும் நேரம் அது.
ஸல்லிவன் இன்னொரு தோழியுடன் சேர்ந்து ஹெலனுடன் விடுமுறையைக் கழிக்கத் திட்டமிட்டார். மூவரும் சேர்ந்து கேப்காடில் உள்ள பர்வுஸ்டரில் விடுமுறையைக் கழிக்க முடிவெடுத்தனர். இவர்களின் பேச்சை உணர்ந்த ஹெலன், தன் கடல் கனவு நிஜமாகப்போகிறதென்ற கற்பனையில் மிதந்தார்.
ஒரு கிராமத்துச் சிறுமி விமானத்தை நேரில் பார்த்ததில்லை. எப்போதாவது விமானம் உயரத்தில் பறப்பதைப் பார்த்தால் பரவசமாகிவிடுவார். தன் தந்தையிடம் அதை நேரில் பார்க்கும் விருப்பத்தைத் தெரிவித்தார். ஒருநாள் தந்தை அந்த வாய்ப்பை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தார். அப்படி நேரில் பார்க்கச் சென்ற நாளில் பசித்துத் தரையிறங்கும் விமானப் பட்சிக்குக் கொடுக்கத் தானியங்களையும் தண்ணீரையும் எடுத்துவைத்தார். அப்படியானதுதான் ஹெலனின் கனவும் கற்பனையும். கடலுக்கு என்ன கொண்டு செல்லலாம். எதைப் போட்டுக்கொண்டால் அதற்குள் மிதக்கலாம் போன்ற கற்பனைகளை வளர்த்தார். பயணத்திற்கு ஆயத்தமானார்.
ஸல்லிவன் பாடத்தைத் திட்டமிட்டு நடத்துவதைப்போலவே கோடை விடுமுறை பயணத்தையும் துல்லியமாகத் திட்டமிட்டார். ஹெலனும் விமானப் பட்சிக்கு இரை எடுத்துச் சென்ற சிறுமிபோல் நீச்சல் உடையோடு மிதக்கச் சென்றார்.
இதுதான் கடல் என்று காற்றின் உணர்வை அனுபவித்ததும் பரவசமாகிவிட்டார். உடனடியாகக் குளியல் உடைக்கு மாறினார். கதகதப்பான மணலில் ஓடினார். தண்ணீரில் கால்வைத்தார். மணலுக்கும் கடலுக்கும் மாறி மாறி நடந்து பார்த்தார். வளர்ப்புப் பிராணி எஜமானரின் வருகையைக் கண்டதும் அங்குமிங்கும் ஓடும், மேலே ஏறும், நக்கும், உரசும் எதையும் அதிக நேரம் செய்யாமல் செயலை மாற்றிக்கொண்டே இருக்கும். முதலாளியைப் பார்த்த சந்தோஷத்தில் தலைகால் புரியாமல் அப்படி ஆடும். அதேபோல்தான் ஹெலனும் செய்தார்.
கடல் பற்றிய எந்தவிதமான பயமும் இன்றி குளிர்ந்த நீருக்குள் இறங்கினார். உருண்டு புரண்டு கடலின் பேரலையை உணர்ந்தார். நீருக்குள் மூழ்கிப்பார்த்தார். அலையின் அதிர்வு ஹெலனைக் குஷிப்படுத்தியது. அந்த ஆனந்தப் பரவசம் ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் பீதியைக் கொடுக்க ஆரம்பித்தது.
பெரிய அலை வந்தபோது ஆட்டம் தடுமாறியது. ஓர் அலை பாறை மீது மோதியபோது தலைக்கு மேல் தண்ணீர் உயர்ந்தது. உடனே கையை மேலே உயர்த்திப் பற்றிக்கொள்ள ஏதாவது கிடைக்குமா எனத் தேடினார். கைகள் அலைபாய்ந்தன. பற்ற உறுதியான பொருள் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. தண்ணீரில் இருந்த கடற்பாசிகளை மட்டுமே பிடிக்க முடிந்தது. அவருடைய போராட்டங்கள் தோல்வியில் முடிந்தன. கைகால்கள் அசந்தன.
அலையில் தான் விளையாடியதுபோக அலை தன்னைப் பந்துபோல் தூக்கிப்போட்டு விளையாடுவதை உணர்ந்தார். வழக்கமாக ஹெலன் நடக்கும்போது பூமி உறுதியாக இருப்பதை உணர்வார். அன்று ஹெலனின் பாதத்தில் பூமி அகப்படாமல் நழுவி நழுவி விளையாடிப் பார்த்தது. கடலும் பூமியும் தன்னை வைத்து நன்கு விளையாடுவதை உணர்ந்தார். இந்த விளையாட்டில் காற்றின் கதகதப்பு மெல்லக் குறைந்தது. சற்று நேரத்தில் காற்று முழுமையாக விலகிவிடும் என்பதை உணர்ந்தார்.
ஹெலன் எத்தனை பொம்மைகளை விளையாடிச் சலிப்படைந்து தூக்கி வீசியிருப்பார்? பிடிக்காமலும் தூக்கி வீசியிருப்பார்? அப்படி அந்தக் கடலும் ஹெலன் என்ற பொம்மை சலிப்பைக் கொடுக்க, கரைக்கு வீசிவிட்டது.
புதிதாக இருள் சூழ ஹெலனுக்கு ஒன்றும் இல்லை. ஆனால் காற்றில்லாத அழுத்த உலகிற்குள் புகுந்த நேரம் பயம் நிறைந்தது. அந்நேரம் ஸல்லிவனின் கரங்களில் இருந்தார். அக்கைகளின் மென்மையும் அரவணைப்பும் ஹெலனுக்கு அவ்வளவு சுகத்தையும் நெருக்கத்தையும் கொடுத்தது. பயம் மெல்லத் தணிந்தது.
உயிர் பிழைத்தது உறுதியானதும் அவர் கேட்ட முதல் வார்த்தை தண்ணீரில் யார் இவ்வளவு உப்பைக் கொட்டியது? உயிர் பிழைத்த வேளையிலும் அவ்வளவு சிரிப்பை வாரி வழங்கிய சுட்டிக் குழந்தை ஹெலன்.
கடலில் உயிர் போகும் அளவிற்குப் போராடினாலும் மீண்டுவந்தவர் மீண்டும் கடல் ஆராய்ச்சியைத் தொடர்ந்தார். நீச்சல் உடையை உலர வைத்துக்கொண்டு ஒரு பாறை மீது அமர்ந்தார்.
அலைகள் அனைத்தும் அவர் அமர்ந்திருந்த பாறை மீது மோதின. பாறையில் பட்ட சாரல் ஹெலன் மீது பட்டது. மீண்டும் பரவசம் ஏற்பட்டது. ஆனால் இம்முறை கடலில் இறங்காமல் இருந்த இடத்திலிருந்தே ஆராய்ச்சியைத் தொடர்ந்தார்.
ஒன்றன் பின் ஒன்றாக ஓடிப்பிடித்து விளையாடும் அலையின் விளையாட்டை விரும்பி கவனித்தார்.
அலை இஷ்டம்போல் விளையாடட்டும். அதற்காகக் கடலுக்குள் இருக்கும் கூழாங்கற்களை எல்லாம் கொண்டு வந்து கரையில் போடுவதா என அவருக்குள் கேள்வி எழுப்பினார். ஏனெனில் கற்கள் பாறையில் மோதும் செயலை அவரால் உணர முடிந்தது.
கூழாங்கற்களைக் கரையில் கொண்டுவந்து தள்ளுவதைக் கடல் கரையை வெறி கொண்டு தாக்குவதாக நினைத்தார். கடற்கரைக்கு வலிக்கும் எனத் துடித்தார். அப்போது வீசிய கடல்காற்றை வலியில் விடும் பெருமூச்சாக உணர்ந்தார்.
ஏன் இப்படி அலைகள் கரையைத் துன்பப்படுத்துகின்றன? தாங்கள் ஓடிப்பிடித்து விளையாடும் விளையாட்டைக் கரை கலைத்துவிடுவதால் அப்படிச் செய்கின்றனவோ? இருக்கலாம். அதனால்தான் கோபம் கொண்ட அலைகள் மீண்டும் கடலுக்குள் சென்று அதிகப் பலத்தோடு கற்களைக் கொண்டுவந்து கரையில் மோத விடுகின்றன! என்று அவரே பதில் சொல்லிக்கொண்டார். பாறை மீது மோதும் அலையின் கர்ஜனை அவரை இப்படி எல்லாம் கற்பனை செய்ய வைத்தது.
ஹெலனுக்கு மீண்டும் பயம் தொற்றியது. பாறையை அணைத்துக்கொண்டார். அதன்பிறகு அதிக நேரம் அங்கில்லை. அறைக்குச் சென்றுவிட்டார்.
அங்கு கழித்த ஒவ்வொரு நாளும் கடல் ஹெலனின் ஆர்வத்தைத் தூண்டிக்கொண்டிருந்தது. ஒருநாள் ஆசிரியர் ஸல்லிவன், ஹெலனுக்கு ஒரு பரிசு கொடுத்தார். ஆசிரியர் மாணவிக்குப் பரிசு கொடுக்கிறார் என்றாலே அது உயிரினம்தான். முன்பு பறவை கொடுத்தவர், இப்போது கடல் பகுதியில் மேயும் ஓர் உயிரினத்தைக் கொடுத்தார். நம்மூர் நத்தை போன்ற அளவில் பெரிய உயிரினம் அது.
ஹெலன் அதைத் தன்மீது ஊரவிட்டு விளையாடினார். அது ஏன் தன் வீட்டை முதுகில் சுமந்துகொண்டு திரிகிறது என ஆச்சரியப்பட்டார். அதன் மீதான ஆர்வமும் பிரியமும் அதிகரிக்கவே அதை வளர்ப்புப் பிராணியாக்கிவிடலாம் எனத் தீர்மானித்தார். வீட்டில் வைத்திருந்தால்தானே அதை நினைத்த நேரம் ஆராய்ச்சி செய்ய முடியும்!
அதன் வாலைப் பிடித்து வீட்டிற்கு இழுத்துவந்தார். அது மிகப் பெரிய உயிரினம். அரைக் கிலோ மீட்டர் தூரத்திற்குத் தன் முழுப் பலத்தையும் பயன்படுத்தி இழுத்துவந்தார். ஹெலன் தன் வீர தீரச் செயலுக்காகத் தன்னைத் தானே பாராட்டிக்கொண்டார். ராட்சச நத்தையை வளர்க்கப் போவதற்காக மகிழ்ந்துகொண்டார்.
கிணற்றருகே இருந்த மிகப்பெரிய தொட்டியில் அதை விட்டார். அங்கு பத்திரமாக இருக்கும் என நம்பி உறங்கச் சென்றார். அடுத்த நாள் காலை பெருத்த ஏமாற்றம். அந்தச் சொந்த வீட்டு ஓடுகாலி தன் வீட்டைத் தூக்கிக் கொண்டு ஓடிவிட்டது.
இது எப்படிச் சாத்தியம் என ஹெலனுக்குப் புரியவில்லை. ஏமாற்றம் வருத்தத்தைக் கொடுத்தது. ஆனால் ஹெலன் ஓர் உண்மையைப் புரிந்துகொண்டார். ஒரு வாயில்லாத ஜீவனை அதன் இடத்திலிருந்து மாற்று இடத்திற்குக் கொண்டு வருவது பாவம். அது, அறிவான செயலோ, அன்பான செயலோ அல்ல என்பதை உணர்ந்தார். அது தன் சொந்த இருப்பிடத்தைத் தேடிச் சென்றிருக்கும் எனச் சந்தோஷப்பட்டுக்கொண்டார்.
சலனமில்லாத காற்றில் வருடத்திற்குத் தேவையான புத்துணர்ச்சியைப் பெற்றுக்கொண்டார். கூழாங்கற்கள், கிளிஞ்சல், கடல்பாசி, அதனுடன் ஒட்டியிருந்த கடல்வாழ் உயிரினங்கள் என அனைத்தும் அவர் நினைவில் மேய்ந்தன.
இந்த அனுபவங்களை எப்போது நினைத்தாலும் அவருக்கு மகிழ்ச்சி ஊர்ந்தது. மரம் புயலில் தன் குரூரத்தைக் காட்டினாலும் மீண்டும் மரத்தைத் தேடினார். அதேபோல் கடலும் தன் குரூரத்தைக் காட்டினாலும் அதை மறந்து அது தந்த சுகத்தை மட்டுமே நினைத்தார்.
இந்த அனுபவங்கள் பின்னாளில் கிடைக்கப்போகும் ஏராளமான விஷயங்களுக்குத் திறப்பாக அமைந்தன. ஒவ்வொரு செயலுக்கும் கடல் தந்த அனுபவங்களைத் தொடக்கமாக எடுத்துக்கொண்டார். சந்தோஷத்தையும் தகவல்களையும் இனம் கண்டு பிரிக்கக் கற்றுக்கொண்டார். அதில் தனக்கான தனித்துவத்தைக் கண்டடைந்தார். சிந்தனைகள் இல்லாமலோ, இயக்கம் இல்லாமலோ அமைதியாக இருந்ததில்லை ஹெலன்.
(தொடரும்)