ஹெலனின் பாஸ்டன் அனுபவம் மறக்க முடியாதது. அதன் பிறகு வந்த ஒவ்வொரு விடுமுறைக்கும் குளிர் பிரதேசத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தார். அந்தமுறை வடக்குப் பகுதியில் உள்ள நியூ இங்கிலாந்து என்ற கிராமத்திற்குச் சென்றனர்.
கடல், மலை, காடு என ஒவ்வொன்றையும் தன் பயண அனுபவத்தால் உணர்ந்து கொண்டவர் ஹெலன். ஹெலனுக்குப் பனி தெரியும், குளிர் தெரியும். ஆனால் பனி உறையும் இடங்களைப் பற்றித் தெரியாது. பனிப்பிரதேச அனுபவத்திற்காக அக்கிராமத்திற்குச் சென்றனர். அங்கு ஏரிகள் உறைந்தும், வயல்வெளிகள் பனி மூடியும் இருந்தன. முதன் முறையாக அதை எல்லாம் தொட்டுப்பார்த்து அனுபவித்தார்.
எதையும் அறிந்துகொள்ளும் முனைப்பு இருந்ததால், பனியோ, புயலோ எல்லாவற்றையும் தாங்கினார். ஒவ்வொன்றையும் நேரடி அனுபவமாகத் தன் உடலால் உணர்ந்தார். முதலில் உலகம் அவருக்கு வசமானது. பின்னர் உலகம் அவர் வசமானது.
அங்கு எந்த மரத்திலும் இலைகள் இல்லை. புதர், செடி, கொடிகள் என எங்கு இலைகள் ஒளிந்திருந்தாலும் ஏதோ ஒரு மாயக்கரம் எல்லாவற்றையும் உரித்துப் போட்டுவிட்டதைப்போல் இருந்தது. இதை அதிர்ச்சியாகவும் அதேநேரத்தில் அதிசயமாகவும் உணர்ந்தார்.
மரத்தில் இருக்கும் பறவைகள் தங்கள் வசிப்பிடத்தை மாற்றிக்கொண்டு எங்கோ பறந்துவிட்டன. வெற்றுமரம். அதில் வெற்றுக் கூடுகள் மட்டுமே இருந்தன. ஆனால் அதில் பறவைக்குப் பதில் பனி நிரம்பியிருந்தது. மரங்கள் தங்கள் சக்தி அனைத்தையும் சுருட்டி வேருக்குள் வைத்துக்கொண்டன. பார்ப்பதற்குப் பட்டுப்போன மரம்போல் இருந்தன. விழிப்பு வரும்போது விழிக்கிறேன். அதுவரை ஆழ்ந்து உறங்குகிறேன் என்பதாக இருந்தது மரங்களின் செயல்.
பயிர் விளையும் வயல்களும், மலைகளும் பனியால் நிரம்பி வழிந்தன. பனிப்பொழிவின் உக்கிரத்தால் பூமி உறைந்துவிட்டது. ரத்த ஓட்டமின்றிப் பூமி ஸ்தம்பித்திருப்பதாக உணர்ந்தார். பனியால் மனித நடமாட்டம் முற்றிலும் இல்லாமல் இருப்பதை உணர்ந்தார். மலையும் வயலும் பனியால் மூடப்பட்டதால் ஹெலனின் நினைவில் கடல் எஞ்சியிருந்தது. கடலுக்குள் இழுத்துச் செல்லப்பட்டு வெளியே வந்தவர் அல்லவா? அலைகள் மனிதர்களை இழுத்துச் சென்றிருக்கும் என நினைத்தார். ஆனால் கடலும் அசைவின்றிப் பனி உறைந்திருக்கும் என்பதை யூகிக்கவில்லை.
அன்றைய தினத்திற்கான சூரியன் உதித்தது. உத்தென்ன பயன்? மரணப் படுக்கையில் இருக்கும் முதியவர் எழுந்துவருவதைப்போல் இருந்தது. வெய்யில் அதன் தன்மையில் இல்லை. தானே உயிர்வாழ முடியாதாம். இதில் இருப்பவர்களுக்கு எப்படி உயிர் கொடுக்கும்? என்று நினைத்தார் ஹெலன்.
உயிர் மரங்கள் மட்டுமல்ல, காய்ந்துபோன புதர்களும் புற்களும்கூடப் பனிக்காடானது. அப்பனிக்காட்டில் மேலும் குளிர்ந்த காற்று வீசியது. அது பனிப்புயல் வீசப்போவதற்கான முன்னெச்சரிக்கை.
மழையில் நனைவதற்காக வீட்டைவிட்டு வெளியே ஓடிவரும் ஹெலனைப் பார்த்திருக்கிறோம். அதே மாற்றமில்லாத ஹெலன்தான் இப்போதும். கீழே விழும் சின்ன பனித்துளிகளின் ஸ்பரிசத்தை உணர வெளியே வந்தார். மெதுவாகவும் மென்மையாகவும் வீசிய பனித்துளிகள் நேரம் செல்லச் செல்ல மலையாகக் குவிந்தன.
பனி மலையின் உயரம் கூடிக்கொண்டேபோனது. அன்று இரவு உலகம் இருண்டுவிட்டதாக உணர்ந்தார். இயற்கை சூழ்ந்த நிலப்பகுதி என்பதற்கான தடயம் துளியும் இல்லை. பனியில் முழுவதும் மறைந்துவிட்டது. சாலைகள் அனைத்தும் பனியில் புதைந்துவிட்டன.
இடத்தை இனம்பிரித்துக் காட்டக்கூடிய அனைத்து அடையாளங்களும் அழிந்தன. வெண்போர்வை போர்த்திக்கொண்டு சமரசம் உலாவும் தேசமானது. சமநிலை படர்ந்து ஏற்றத்தாழ்வற்ற நிலமாக மாறியது. பனிக்குவியலுக்கு வெளியே நீட்டிக்கொண்டிருந்த உயர்ந்த தென்னை மரங்கள் மட்டுமே அது பூமி என்பதற்கான அடையாளத்தைக் காட்டி நின்றன.
மறுநாள் மாலை எங்கிருந்தோ கோபம் கொண்டதுபோல் காற்று வீசியது. அந்தக் காற்று ஹெலனின் ஆக்ரோஷத்தைப்போல் அங்கும் இங்கும் பனித்துளிகளை வாரி இறைத்தது.
அன்று ஹெலன் வெளியே செல்லவில்லை. யாரும் யாரோடும் தொடர்புகொள்ள முடியாத அளவிற்குத் தொடர்பு அறுபட்டிருந்தது. இயற்கையின் கோபம் உள்ளே தெரியாதவாறு நெருப்பு மூட்டிக்கொண்டனர். குளிருக்கு இதமாகத் தேநீர் போட்டுக்கொண்டனர். நெருப்பைச் சுற்றி வட்டமேஜை மாநாடுபோல் அமர்ந்துகொண்டனர். கதைகள் பேசிக்கொண்டு சந்தோஷமாகப் புயலைக் கொண்டாடினர். பனியால் உலகத்தோடு தொடர்பற்றிருப்பதை மறந்தனர். தனிமை மறந்து பேசி சிரித்தனர்.
நேரம் செல்லச்செல்லக் காற்றின் ஆவேசம் அதிகரித்தது. வீட்டின் கூரை கிரீச் ஒலியோடு நடனம் ஆடின. அதற்கு மூடிய ஜன்னல் கதவுகள் படக் படக்கென பக்க வாத்தியம் வாசித்தன. வீட்டைச் சுற்றிலும் காற்று பேயாட்டம் போட்டது. அசைவின்றிப் பனியால் மூடப்பட்ட மரக்கிளைகள் அனைத்தும் உயிர்பெற்று ஆடின. மறுநாள்தான் தெரிந்தது அந்தக் காற்று ஊரையே புரட்டிப்போட்டது.
பனிப்புயல் ஆரம்பித்து மூன்றாவதுநாள் மெல்லக் குறைந்தது. அன்று சூரியன் பிணியற்ற இளைஞனைப்போல் சற்றுச் சூடாக எட்டிப்பார்த்தான். ஆனாலும் எந்த மலைக்குவியலையும் ஊடுருவிச் செல்லமுடியாது. அந்த அளவிற்குப் பனிக் குவியலின் பருமன் அதிகம்.
ஆனால் இளையச் சூரியனோடு மனிதச் சக்தியும் சேர்ந்துகொண்டது. பனிக்குவியலை ஓரம் குவித்து பாதை உருவாக்கினர். எதையும் அறிந்துகொள்ள நினைக்கும் ஹெலன் பனிப்புயலின் பேயாட்டத்தையும் பார்க்கப் புறப்பட்டார். பாதுகாப்பான உடை அணிந்துகொண்டு வெளியே சென்றார்.
பாதி தூரத்தைப் பிறர் உண்டாக்கிய பாதை வழியாகச் சென்றார். மீதி தூரத்தைத் தானே பனியை ஓரம்தள்ளி பாதை உண்டாக்கிச் சென்றார். புல்வெளி பிரதேசத்தைக் கடந்து பைன் மரத் தோப்பை அடைந்தார்.
உருவம் பொதிந்த பளிங்குபோல் பனிக்குள் உறைந்திருந்த பைன் மரங்கள் பளிச்செனத் தெரிந்தன. அசைவற்ற அந்தப் பைன் மரங்களும், பைன் வாசம் வீசா காற்றும் ஹெலனுக்கு இதமளிக்கவில்லை. ஆனால் அதில் சூரிய ஒளி பட்டு ஜொலிப்பதை மட்டும் உணர்ந்தார். மரத்தைத் தொட்டுப்பார்த்தார். பழங்கள் விழுவதைப்போல் பனித்துளிகள் பொலபொலவென விழுந்தன. பார்வையற்ற கண்களே கூசும் அளவிற்குச் சூரிய ஒளி கண்களைக் கூச வைத்தது.
நாட்கள் செல்லச்செல்லத்தான் பனிக்குவியல் படிப்படியாகக் குறையும். ஆனால் அவை முற்றிலும் உருகி முடிவதற்குள் மற்றொரு பனிப்புயல் ஆரம்பித்துவிட்டது.
அந்தப் பனிக்காலம் அல்லது விடுமுறைக் காலம் முழுவதும் ஹெலன் தன் பாதங்களால் பூமியைத் தொடவில்லை. பாதி உலகத்தைப் பாதத்தால் தொட்டு உணர்ந்தவர். அதிர்வின் அலைவரிசை ஹெலனுக்குச் சற்று சவாலாக இருந்தாலும் சுற்றி நடந்த யாவற்றையும் உணர்ந்துகொள்ள முடிந்தது.
அவ்வப்போது மரங்களை மறைக்கும் பனிப்போர்வை விலகும். பனிபோர்த்திய செடி கொடிகள் எல்லாம் ஆடையின்றி இருப்பதுபோல் தோன்றும். புதிதாகப் பனி ஆடை போர்த்தியபோதும் இலை அற்ற நிர்வாணமாய் இருக்கும். பசுமை இழக்கும். இயல்பு மறந்து அசைய மறுக்கும். ஒரு கைதியைப்போல் இருப்பதைக் கண்டு மனம் வருந்தும். நடந்த மாற்றங்களை எல்லாம் மெல்ல மனம் ஏற்கும். பனி ஆடைக்குப் பழகும். பருவகாலம் முடிந்ததும் அது விலக ஆரம்பிக்கும்போது மீண்டும் நிர்வாணமாகத் தோன்றும். இலைகளால் அல்ல விலகிய பனியால். பருவம் மட்டும் மாறுவதில்லை. அதனோடு தோய்ந்த மனமும் மாறுகிறது. இலை நிர்வாணத்தை ஏற்க மறுத்த மனம், பனி நிர்வாணத்தை ஏற்றுக்கொள்ள மீண்டும் சில வாரங்கள் பிடிக்கும். ஹெலன் உடனடியாக ஏற்றுக்கொண்டார். ஏனெனில் பனியில் உறைந்து மூச்சு முட்டிய செடிகள் விடுதலை அடைந்து சுதந்திரக் காற்றைச் சுவாசிப்பதாக நினைத்தார்.
சூரியனுக்குக் கீழ்தான் பனி உறைந்த ஏரிகள் இருந்தன. அது தன் மீது நடக்க அழைத்தன. உறைபனி மீது வழுக்கிக்கொண்டு போகும் டொபான் என்ற வண்டியில் சவாரி செல்வது அங்குள்ள மக்களின் வழக்கம். அந்தப் பனிக் காலத்தில் ஹெலனைக் கொள்ளை கொண்ட விளையாட்டு அது. பனியின் உறைவால் ஏரி, தண்ணீர் மட்டத்தைவிட உயர்வாக இருக்கும். அந்த உயரத்திற்கும் சமதரைக்குமான சறுக்கு விளையாட்டை ஹெலன் விரும்பி ஆடினார்.
ஹெலன் டொபானில் அமர்ந்ததும் மற்றொரு குழந்தை அதைத் தள்ளிவிடும். அந்த வண்டி முயலைப்போல் பனிக்குவியலைத் தாவித் தாவிக் கடக்கும். பள்ளங்களில் குதித்துக் குதித்து மேடெழும். இப்படி விளையாடிக்கொண்டே மறுகரையை அடையும்போது ஏற்படும் ஆனந்தத்திற்கு அளவில்லை.
பனிப்புயலுக்கு அந்நில மக்களே பயப்படுவார்கள். பனிச் சறுக்கில் விபத்துகள் நடக்கும் என்பதை அறிந்தவர்கள் எதையும் பயந்து செய்வார்கள். அது கடலோ, பனியோ, புயலோ எதுவாக இருந்தாலும் அதைவிடப் பெரிய சக்தியாக ஹெலன் மாறிவிடுவார். துளியும் பயமின்றி அதில் இறங்குவார். நாம் ஒரு முறை உயிர்ப்பயம் கண்டுவிட்டால் அடுத்தமுறை அந்தச் செயலைச் செய்யத் தயங்குவோம். ஆனால் ஹெலனுக்கு அதைத்தாண்டி அதிலுள்ள நன்மைகளை மட்டுமே தெரியும். தொடர்ந்து அதே செயலைச் செய்வார். அதில் தன்னிறைவு அடையும்வரை. அல்லது அலுக்கும்வரை. ஹெலன் அந்த விடுமுறையை ஆனந்தமாகக் கழித்தார். எல்லாச் சந்தோஷத்தையும் சர்வ சாதாரணமாக அனுபவித்தார்.
ஹெலனுக்குக் கோபம் எப்படி வெறியாக மாறுமோ அதேபோல் சந்தோஷத்தையும் வெறியாக மாற்றி அனுபவித்தார். அவர் எதிர்பார்க்கும் அந்த உச்ச நொடி மகிழ்ச்சி தருணத்திற்காகக் காத்திருந்தார். பூமியோடு உள்ள பிணைப்புச் சங்கிலியை அறுத்துவிட்டு அந்த ஆனந்தத்தை அனுபவித்தார். காற்றோடு கைகோர்த்து மிதந்தார். தன்னைத்தானே கர்த்தாவாக நினைத்து எதையும் கற்பனையில் சிருஷ்டித்தார்.
(தொடரும்)
