ஆம், ஹெலன் பேசினார். முக்குறைபாட்டில் மூன்றாவது குறைபாட்டைத் தன் விடா முயற்சியால் களைந்தார். ஹெலனிடம் படித்துக்காட்டுகிறவர்களோ, பேசுகிறவர்களோ தங்களுடைய விரலால் ஹெலனின் கையில் எழுதுவார்கள். ஹெலன் தன் கையை எழுதும் கைமீது மெதுவாக வைப்பார். அது அவர்களுடைய எழுத்தைப் பாதிக்காத மென்மையான பிடியாக இருக்கும். அப்படிச் செய்வதால் பார்த்துப் படிப்பதைப்போல் மிக எளிதாகப் புரிந்துகொள்வார்.
நாம் படிக்கும்போது எப்படி ஒவ்வொரு எழுத்தையும் தனித்தனியாகப் படிக்கிறோமோ அப்படித்தான் அவரும் உணர்வார். இடைவிடாத பயிற்சி இருந்தால் விரல்களைத் தங்குதடையின்றிப் பயன்படுத்த முடியும். தட்டச்சு இயந்திரத்தில் எவ்வளவு வேகமாக அடிக்கிறோமோ அப்படித்தான் விரல் எழுத்தும். பழகினால் விரல்களுக்கு அவ்வளவு வேகம் வந்துவிடும். ஹெலன் விரைந்து பயன்படுத்தினார். எவ்வளவு வேகமாகத் தன் உணர்வை எழுதிக்காட்டினாலும் பேசுவது அதைவிட எளிதென்பதைக் கண்டுகொண்டார்.
பத்து வயதில் (1890இன் விடுமுறையில்) பேசுவதற்குப் பயிற்சி எடுத்துக்கொண்டார். வாய் அசைவைத் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ளக் கூடிய சில எளிய சொற்களை உச்சரிக்க முயன்றார். அவர் நினைத்தால் எதையும் செய்யாமல் விடமாட்டார் அல்லவா? பேச நினைத்த ஹெலன் தான் எழுப்பும் ஒலியை முதலில் உணர நினைத்தார். ஒரு கையைத் தொண்டைக்குள் விட்டுக்கொண்டார். மறுகையை உதட்டில் வைத்தார். அதன்பிறகு எழுப்பும் சத்தத்தின் அசைவுகளை உணர்ந்தார்.
சத்தம் எழுப்புவது அவருக்கு எப்போதும் பிடிக்கும். சத்தம் தரக்கூடிய எதுவும் அவரைச் சந்தோஷப்படுத்தும். அது உயிரைப் பறிக்க வரும் ரயிலாக இருந்தாலும்.
ஹெலனுக்கு இசை பிடிக்கும், பியானோவின் மீது கையை வைத்து உணர்வார். இதனால் யாருக்கும் பாதகமில்லை. பூனையின் ‘மியாவ்’ ஒலி, நாயின் ‘லொள்’ குரைப்பொலி போன்றவற்றை அதன் தொண்டைக்குள் கையை விட்டு உணர நினைத்தார். இப்படிச் செய்தால் ஆபத்து என்று தடுத்துள்ளனர். இசைப்பிரியர் ஆபத்தில்லா ஒன்றை அறிந்துகொள்ள ஆசைப்பட்டார். பாடகரின் தொண்டைக்குள் கையைவிட்டுப் பாடல் திறத்தை உணர்ந்துகொள்ள நினைத்தார். பேசுவதிலும் ஒலியை உணர்ந்துகொள்வதிலும் ஹெலனுக்கு அவ்வளவு ஆர்வம்.
பொதுவாகப் பெண் குழந்தைகள் விரைந்து பேச ஆரம்பித்துவிடுவார்கள். அதுவும் காய்ச்சல் கண்டு புலன் அழியப்போகும் குழந்தை விரைந்து பேசியதில் ஆச்சரியமில்லை. கண்ணும் காதும் இயங்க மறுத்தபோது வாயும் தன்னால் மூடிக்கொண்டது. புற உலகை எந்தப்புலனும் உணர்த்தவில்லை. அதனால் பேசமுடியவில்லை என்று நினைத்தார்.
அம்மாவின் மடியில் அமர்ந்து அவர் பேச்சசைவை விரல் வைத்துக் கவனித்தவர். பேச முயற்சி செய்தபோது பொருள் தெரியாத வார்த்தைகளைக் காட்டுக்கத்தலாகக் கத்தினார். பலகாலம் ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் தொடக்க உச்சரிப்பு ஒலியை மட்டுமே எழுப்பினார். கருத்துப் பரிமாற்றத்திற்கான ஒரு பயிற்சியாக அதைச் செய்யவில்லை. அடாவடித்தனத்தின் அட்டகாசத்திலும் செய்யவில்லை. குரல் வெளியே வருவதற்கான பயிற்சி அது. கத்தி கத்தி தொண்டைப் பகுதிக்குப் பயிற்சி கொடுத்தார்.
முதன்முதலில் ஸல்லிவன் ‘வாட்டர்’ என்று சொல்லிக்கொடுத்தபோது வா…வா… என்று முதல் எழுத்தை உரக்க உச்சரித்தவர், அதன்பிறகு எழுத்திலும், படிப்பிலும் கவனம் சென்றதால் இந்த முயற்சியைக் கைவிட்டார்.
பிறரின் உச்சரிப்பும் காலத்தின் வளர்ச்சியில் புரிந்துகொள்ள முடியாததாக வளர்ந்தது. தன்னிடம் இருக்கும் கருத்துப் பரிமாற்ற முறை திருப்தியாக இல்லை என்பதைத் தெளிவாக உணர்ந்திருந்தார். ஏனெனில் ஒவ்வொரு முறையும் தான் நினைப்பதைப் பிறருக்குப் புரியவைக்க அவர் படும் பாடு அவருக்குத்தானே தெரியும்? விரலால் எழுதி உணர்த்துகிற முறையை மட்டுமே முற்றிலும் நம்பியிருக்கக்கூடாது. தன் குறையைத் தானே போக்கிக்கொள்ள வேண்டும் என நினைத்தார்.
உதடுகளையும் குரலையும் பயன்படுத்துவதில் விடாப்பிடியாக இருந்தார். கருத்தை வெளிப்படுத்த முடியாத வேதனையும் ஆத்திரமும் அவரைப் பேச்சு கற்கத் தூண்டியது. இந்த முயற்சி ஏமாற்றத்தில் முடியும் என்பதால் நண்பர்கள் இந்தப் போக்கைக் கைவிடச் சொன்னார்கள். ஆனால் ஹெலன் விடுவதாக இல்லை.
எதற்கும் முன்மாதிரி இருந்தால்தானே அவ்வழியில் முன்னேற முடியும்? ரஹில்டு காட்டா பற்றிய கதைகளைக் கேள்விப்பட்டார். காது கேட்காத குழந்தைகளுக்குப் பேசச் சொல்லித்தரும் முறை இருப்பது தெரியவந்தது. பேசப்போகிறோம் என்பதை நினைக்கும்போதே காற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு உயரே பறக்கும் பறவைபோல் சிறகடித்தார்.
லாரா பிரிட்ஜ்மேனுக்குக் கற்றுக்கொடுத்த ஆசிரியர் லாம்ஸன் 1890இல் நார்வே, சுவீடன் போன்ற நாடுகளின் சுற்றுப்பயணத்தை முடித்துக்கொண்டு திரும்பினார். வந்த கையோடு ஹெலனையும் சந்தித்தார். தான் நார்வேயில் காது கேட்காத, பார்வை இல்லாத சிறுமிக்குப் பேசக் கற்றுக்கொடுத்ததாகக் கூறினார். அதில் அந்தச் சிறுமி வெற்றிபெற்றதாகக் கூறி முடிப்பதற்குள் ஹெலனுக்கு ஆர்வம் பற்றிக்கொண்டது.
இது பற்றி மேலும் ஆலோசனை பெற ஹொரேஸ்மான் கல்வி நிலையத்தின் முதல்வரைச் சந்திக்க வேண்டும். ஆசிரியர் ஸல்லிவன் அதற்கான ஏற்பாட்டைட் செய்து முடித்தார். அதுவரை ஹெலன் பதற்றமாகவே இருந்தார்.
அப்பள்ளியின் பயிற்சி ஆசிரியர் ஃபுல்லர், ஸல்லிவனைப்போலவே அன்பும் இனிமையும் கொண்டவர். பேச்சு கற்றுக்கொடுக்க முன்வந்தார். ஃபுல்லரின் பேச ஆரம்பித்தால் ஹெலனின் கையை எடுத்து தனது நாக்கிற்கும் உதட்டிற்கும் இடையில் வைத்துக்கொண்டு அசைவைக் கவனிக்கச் சொல்வார். யார் தன் தொண்டையில் பிறர் கையை விடுவதற்குச் சம்மதிப்பார்கள்? அவர்களே எப்படிச் சொல்லிக்கொடுப்பார்கள்? ஹெலன் என்ற அதிசயப் பிறவிக்கு எல்லாம் சாத்தியமானது. ஃபுல்லரினின் ஒவ்வொரு அசைவையும் ஹெலன் திரும்பிச் செய்தார் நன்றியோடு.
ஒரு மணி நேரத்தில் M, P, A. S, T, I போன்ற ஒலிக்குறிப்புகளைப் பேசக் கற்றுக்கொண்டார். பேசுவதற்குத் தேவையான 11 பாடங்களைக் கற்றுக்கொடுத்தார்.
வார்த்தைகளைச் சேர்த்துச் சேர்த்துத் தனது முதலாவது வாக்கியத்தை ஹெலன் உச்சரித்தபோது அவர் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவில்லை. ‘It is Warm’ என்ற அந்த வாக்கியம் அவர் வாழ்வில் மற்றொரு மைல்கல். மறக்க முடியாத அனுபவம்.
வாக்கியத்தை உச்சரித்துவிட்டாரே தவிர. தொடர்ச்சியாக அல்ல. திக்கித் திக்கி இடைவெளிவிட்டுப் பேசி முடித்தார். ஆனால் அந்தப் பேச்சு அவர் உடலுக்குப் புது வலிமையைக் கொடுத்தது. ஏற்கெனவே பலசாலி. இதில் இந்தப் புதிய பலமும் சேர்ந்துகொள்ளவே உற்சாகம் காட்டுத்தீபோல் பரவியது. பேச்சு அவருக்குத் தன்னம்பிக்கையைக் கொடுத்தது. அறிவையும் வளர்த்தது. அறிந்திராத புதிய வார்த்தைகளைப் பேசுவதற்கு முயற்சி செய்தார்.
குழந்தைகள் பொதுவாகப் புதிய அனுபவத்தைக் கற்றுக்கொண்டால் உடனே தன்னொத்தக் குழந்தைகளுடன் பிரஸ்தாபிப்பார்கள். அவர்களுக்கான உலகில் உனக்குத் தெரியாத ஒன்றை நான் கண்டடைந்துவிட்டேன் என்று பெருமை பேசுவார்கள். அப்படித்தான் ஹெலனும் புகழ்மாலை பாடினார்.
பொம்மைகள், கற்கள், மரங்கள், விலங்குகள் என வாய் பேசாதவற்றோடுதான் மனத்தால் பேசியிருக்கிறார். இப்போது நிஜத்தில் பேச முடியும். ஹெலனின் முதல் வாக்கியத்தைத் தங்கை மில்ட்ரெட் கேட்பார். ஹெலனின் கட்டளையை ஏற்று நாய்கள் கீழ்ப்பணியும். சைகைக்கு விளக்கம் சொல்ல ஆள் தேட வேண்டாம். பேச்சிற்கு விளக்கம் சொல்ல யாரும் வேண்டாம். இதையெல்லாம் நினைத்துச் சந்தோஷப்பட்டார்.
அவ்வளவு சந்தோஷங்களும் கட்டுப்பாடற்ற வார்த்தைகளாக வெளிப்படுத்தினார். விரல்களின் வழியாக வெளிப்படுத்திப் போராடித் தோற்ற மனம் அது. வெற்றியின் களிப்பால் குதூகலிக்கிறது.
ஹெலனுக்குக் கையில் எழுதி வார்த்தையாகச் சொன்னால் பொருள் புரியுமே தவிர அன்பின் குரல் தெரியாது. அதேபோல் கோபத்தின் குரலும் தெரியாது. இசையின் நாதமோ, ரயிலின் ஒலியோ, அதிர்வில் வித்தியாசம் தெரியுமே தவிர அதன் மென்மையும் குரூரமும் தெரியாது. பறவையின் கீதம் தெரியாது. இதையெல்லாம்விடக் கொடுமை முதன் முதலாக வார்த்தைகளைக் கோர்த்து மாலையாக்கியிருக்கிறார். தனக்கே தன் குரலைக் கேட்க முடியவில்லை. அந்தச் சோகம் ஒருபுறமிருக்க, கேட்டால்தானே உச்சரிப்பைத் திருத்திக்கொள்ள முடியும்?
பேச்சின் ஆரம்பக்கட்டத்தை மட்டும்தான் கற்றார். ஸல்லிவன், ஃபுல்லரின் தவிர யாருக்கும் புரியவில்லை. நூறில் ஒரு வார்த்தையைக்கூடப் பிறர் புரிந்துகொள்ளச் சிரமப்பட்டனர். நெருங்கிய நண்பர்களால்கூட முடியவில்லை என்பது ஆசிரியர்களுக்கு வருத்தமளித்தது. காதுகேட்காதவர்களின் ஆசிரியர்களுக்குத்தான் மாணவர்கள் எதிர்கொள்ளும் சிக்கல்கள் புரியும். ஹெலனின் சொற்களைப் பட்டை தீட்டி கூர்மையாக்கும் வேலையில் ஈடுபட்டனர்.
உடனே எல்லாவற்றையும் பேச முடியாது, அதற்கு அதிகக் காலம் எடுக்கும் என்பதை ஹெலன் உணர்ந்தார். விழிப்பிலிருக்கும் நேரமனைத்தும் கடுமையாகப் பயிற்சி செய்தார். ஆரம்ப நிலையைக் கற்றுக்கொண்டதும் தொடர் வாக்கிய முயற்சிக்கு உதவி செய்தவர் ஸல்லிவன். ஹெலன் உச்சரிக்கும் ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கும் அதிலுள்ள தவறான ஒலிக்குறிப்பைச் சரி செய்துவிடுவார்.
ஆரம்பித்து வைத்தது ஃபுல்லரினாக இருந்தாலும் ஸல்லிவனின் உதவி இன்றி ஹெலன் அடுத்தக் கட்டத்திற்கு நகரவில்லை. கடைசிவரை வார்த்தைகளின் தவறைச் சுட்டிக்காட்டிக்கொண்டே இருந்தார் ஸல்லிவன்.
தொடு உணர்வு மூலம் தொண்டையின் அதிர்வு, வாயசைவு, கூடவே முக பாவங்களையும் சேர்த்துக் கிரகித்துக்கொண்டார் ஹெலன். பல நேரங்களில் தொடு உணர்வு தவறாகிப்போகும். அப்படியான நேரத்தில் வார்த்தைகளை வாக்கியங்களைத் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லவேண்டி வரும். பேசும் ஆர்வப்புலி அதில் குறைவைக்காமல் எத்தனை முறையானாலும் திரும்பச் சொல்வார்.
சில நேரங்களில் அதைரியம், சோர்வு போன்றவை சேர்ந்துகொள்ளும். அது ஹெலனை வாட்டும். அப்போதெல்லாம் தான் பயிற்சி முடித்து வீட்டிற்குப் போகும் நாளை நினைத்துப் பார்ப்பார். தன்னை நேசிக்கும் உறவுகளுக்குப் பேசிக்காட்டப்போகும் எண்ணமே அவரை சோர்விலிருந்து மீட்டுவிடும். தன் சாதனையைக் கண்டு அவர்கள் மகிழ்வதைத் தானும் பார்த்து மகிழும் காட்சியை நினைத்துத் தேறிக்கொள்வார்.
அம்மாவிடம் பேசலாம். தங்கையிடம் பேசலாம். தான் இப்போது ஊமை இல்லை என்று திரும்பத் திரும்பக் கத்தி சொல்லலாம். அம்மாவின் பதிலை அவரின் உதட்டசைவைத் தொட்டுப்பார்த்து அறியலாம் என்று நினைத்து ஆறுதல் அடைந்தார்.
தானாகப் பேச ஆரம்பித்துவிட்டார். வீட்டிற்குச் செல்லும் நாள்வரையில் பொறுமை இல்லை. திடீரெனக் கிடைக்கும் மகிழ்ச்சியைவிட, கிடைக்கப்போகும் மகிழ்ச்சியை நினைத்து நாள் கணக்கில் அதில் சுரக்கும் போதையை மெல்லப் பருகுவது அலாதியானது.
ஹெலன் கனவு கண்ட வீட்டிற்குச் செல்லும் நாளும் வந்தது. வழி முழுவதும் ஸல்லிவனுடன் பேசிக்கொண்டே வந்தார். குடும்பத்தைச் சந்தித்துப் பேசிக்காட்டும் கடைசி நிமிடம்வரை தன் பேச்சைச் சீர்திருத்திக்கொள்ளும் முயற்சி அது. ரயிலிலிருந்து இறங்கப்போகிறோம் என்பதை அறிந்துகொள்வதற்கு முன்பே ரயில் டஸ்கம்பியாவில் நின்றது. குடும்பம் எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தது. கற்பனை செய்துவைத்த அத்தனை காட்சிகளும் நிஜத்தில் அரங்கேறின.
அத்தனை பேரும் நெஞ்சோடு சேர்த்து இறுக அணைத்துக்கொண்டனர். ஹெலன் பேசிய மகிழ்ச்சியில் வாயடைத்து நின்றனர். ஹெலன் பேசிய ஒவ்வொரு வார்த்தையும் ருசித்துப் பருகினர். எல்லோரையும்விடக் கூடுதல் சுவையாக ரசித்துப் பருகியது தாய்தான். குழலையும் யாழையும்விட இனிதல்லவா தன் மழலையின் முதல் பேச்சு.
தங்கை மில்ட்ரெட்டும் தன் பெருமித உணர்வையும் அன்பையும் வாரி வழங்கினார். குடும்பம் மகிழ்ந்த அந்தக் காட்சியை ஹெலன் எப்போது நினைத்தாலும் மகிழ்ச்சியடைவார். ஹெலனின் கண்கள் குளமாக ‘உயர்ந்த மலைகளும் குன்றுகளும் உன்னைப் போற்றிப்பாட உன் காலடிக்கு வரும். பூமியின் மரங்கள் அனைத்தும் அப்பாடலுக்குத் தாளம் இசைக்கும்’ என்ற வரிகள் நினைவிற்கு வந்தன.
(தொடரும்)
